ΚΥΝΗΓΙ ME ΤΟΞΟ

                                                              ΚΥΝΗΓΙ ME ΤΟΞΟ

Το κυνήγι με τόξο έρχεται από τα βάθη του χρόνου και είναι η μόνη από τις δύο αρχαίες χρήσεις του που φτάνει μέχρι τις μέρες μας, η άλλη, η πολεμική, έχει εκλείψει εδώ και 3 αιώνες.

Φαίνεται παράξενο να υπάρχουν σημερα κυνηγοί που επιμένουν στο τόξο, όταν τα σύγχρονα κυνηγετικά πυροβόλα όπλα προσφέρουν και ακρίβεια και βεληνεκές και ταχύτητα αλλά και ασφάλεια, πράγματα που ταιριάζουν στο ρυθμό της εποχής.

Κι όμως υπάρχουν κάποιοι που ακριβώς για αυτούς τους λόγους επιμένουν στο τόξο.
Είναι η πρόκληση της μιας και μοναδικής βολής? είναι η αίσθηση του "χειροποίητου" και του αυθεντικού, κόντρα στην μαζικοποίηση της εποχής? είναι το σφύριγμα του βέλους που σκίζει την ησυχία του δάσους πριν ακουστεί εκείνο το πνιχτό "γκούπ"? είναι η ικανοποίηση του να παίρνεις ένα τεράστιο ζώο με ένα και μοναδικό βέλος? ή μήπως είναι απλά πιο ισχυρό το αρχέτυπο ένστικτο του κυνηγού?
Οτι κι αν είναι, το κυνήγι με τόξο έχει χιλιάδες φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο.

Είναι σπόρ εξαιρετικά διαδεδομένο στην Β. Αμερική, τον Καναδά, την Αφρική και την Αυστραλία. Στην Ευρώπη είναι λιγότερο διαδεδομένο και στην Ελλάδα καθόλου.
Υπολογίζεται ότι στην Β.Αμερική ο 1 στους 3 κυνηγούς κυνηγάει και με τόξο, ενώ ο 1 στους 10 μόνο με τόξο!!!

Βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη του σπόρ είναι τα θηράματα. Η αφθονία των θηραμάτων, που είναι συνήθως τριχωτά ή μεγάλα πουλιά, καθορίζει την διάδοση του κυνηγετικού τόξου. Τα θηράματα είναι όλων των ειδών και μεγεθών, αρκεί να υπάρχουν σε αφθονία και ο πληθυσμός τους να είναι υπό έλεγχο. Για παράδειγμα στη Β. Αμερική κυνηγούν από μεγάλα τριχωτά όπως αρκούδα (ακόμα και Grizzly), άλκη ή τάρανδο έως και αγριόγαλους. Το κάθε είδος θηράματος έχει μάλιστα και φανατικούς οπαδούς που ειδικεύονται σε αυτό και οργανώνονται σε εξειδικευμένα clubs. Το κυνήγι εκεί είναι απολύτως ελεγχόμενο από κρατικούς φορείς και με πολύ αυστηρή νομοθεσία. Συνήθως γίνεται σε κλειστά ελεγχόμενα πάρκα που λειτουργούν σαν εκτροφεία θηραμάτων. Αλλα βέβαια υπάρχει και το ελεύθερο κυνήγι που είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση.

Για τα μεγάλα και επικίνδυνα θηράματα το κυνήγι γίνεται σχεδόν πάντα από ψηλά με καρτέρι. Ο τοξότης στήνει την ενέδρα του επάνω σε δέντρο σε ύψος από 2μ έως 5μ, δίπλα στα περάσματα. Η αναρρίχηση γίνεται με προσθαφαιρούμενα μεταλλικά στηρίγματα που βιδώνονται στον κορμό και η αναμονή σε ελαφρές μεταλλικές εξέδρες (έως 1μx1μ) προσαρμοσμένες στο δένδρο και καλά καμουφλαρισμένες. Οι οργανωμένοι σύλλογοι έχουν μόνιμες τέτοιες κατασκευές στις περιοχές που κυνηγούν. Ο κυνηγός, ντυμένος με ρούχα παραλλαγής, περιμένει όρθιος και ακίνητος το θήραμα να εμφανιστεί, με το τόξο (σχεδόν πάντα σύνθετο) οπλισμένο και έτοιμο. Εχει ευκαιρία για μια και μοναδική βολή. Σε πολύ οργανωμένες εξορμήσεις μεγάλων ομάδων, κάποιοι ασχολούνται με την αναζήτηση του θηράματος και την προώθησή του στα σημεία που τα διάφορα άλλα μέλη της ομάδας έχουν στήσει το καρτέρι.
Για πιο ήπια θηράματα, όπως τα μικρά ελάφια ή οι αγριόγαλοι, το κυνήγι γίνεται και από το έδαφος, είτε με καρτέρι, είτε με αναζήτηση. Είναι πιο απαιτητικό σαν είδος και ο κυνηγός, χρειάζεται να έχει εμπειρία, άριστη τεχνική στο τόξο και ιδιαίτερη ικανότητα στην ιχνηλασία, προκειμένου να πλησιάσει το ζώο έως τα 20-30μ που απαιτούνται για μια μια σίγουρη βολή. Τα τόξα για το καρτέρι είναι συνήθως συνθετα λόγω της μεγάλης ισχύος τους και ταυτόχρονα της μικρής δύναμης που χρειάζεται για να μείνουν σε θέση σκόπευσης. Επί εδάφους οι πιο παραδοσιακοί κυνηγοί χρησιμοποιούν και κυνηγετικά ξύλινα τόξα, αντίκυρτα ή ακόμα και απλά καμπύλα. Οι κυνηγετικές κεφαλές (Broadheads) έχουν διάμετρο κοπής από 1'' - 3''.